Yüzemeyen bir hayvan olduğunu gayet iyi bilen akrep, bir gün nehrin öte yanına geçmek zorunda kalır. Ne yapacağını düşünürken suyun yanındaki kurbağayı görür ve yanaşır. Kurbağa irkilmiş, korkmuştur. Akrep kurbağayı sakinleştirir ve sorar, “Karşıya geçmem gerek. Beni sırtında taşır mısın?”
Kurbağa gözleri büyüyerek cevap verir.
“Ama ya beni sokup öldürürsen?”
“Olur mu?” der akrep. “O zaman ben de boğulur, ölürüm!”
Kurbağa ikna olmuştur. Akrebi sırtına alır, nehre girer, yüzmeye başlar. Tam ortaya gelmişken ensesinde bir sızı hisseder. Vücudu buz kesmeye başlar. Kolları, ayakları histen kesilir. Birlikte dibine gömülecekleri ve bir daha asla çıkamayacakları suya batarken can havliyle sorar:
“Hani sokmayacaktın?”
Akrep mahsun, çaresiz bir yüzle cevap verir:
“Ne yapayım, ben akrebim; huyum bu…”
Hayat çoğu zaman böyle bir şey işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder